Naturę niewątpliwie mam destrukcyjną, a jej rozwojowi sprzyjają pewne okoliczności.

1. Dziecko
2. Praca w domu
3. Ambicje jak stąd do nieba
4. Samo(i innych niestety)dyscyplina
5. Liczne pasje

-----

Nie narzekam. Mogę tyrać przez cały dzień z uśmiechem na ustach, bo energii mam aż nadto. Lubię się ruszać, wychodzić z domu, to biegam za K albo ją gdzieś wywożę.; lubię gotować, to gotuję niekiedy dwa obiady; lubię pisać - wiadomo, piszę rano, popołudniu i wieczorem; lubię prać, sprzątać, czytać, remontować, kupować i wiele innych rzeczy. (Jedyne co mi przychodzi do głowy, to nie lubię marnować czasu, co po urodzeniu dziecka jest dla mnie grzechem śmiertelnym).

Znacie to? To prosta droga do zajechania, nawet Skorpion wysiądzie.

//Słyszeliście o zmianie znaków zodiaku? Mało co mnie wnerwia, ale to... 

Dlatego od czasu do czasu muszę się ratować. Jak?

1. Oddychaniem. To sposób najbardziej naturalny - gdy chcesz się uspokoić, oddychasz głęboko. By odzyskać harmonię w życiu, poświęć codziennie kilka minut na oddychanie. Połóż się na płaskim podłożu, na brzuchu połóż średniej ciężkości książkę i oddychaj jak najgłębiej, unosząc ją przy wdechu. Szybko załapiesz, o co chodzi. Uwaga! Grozi zaśnięciem.

źródło: https://nerwicapokonalem.wordpress.com/oddychanie-przeponowe/


2. Melisą. Przed spaniem albo w ciągu dnia, wypitą choćby zimną. (Która matka pije ciepłe? Założę się, że cappuccino, które tu sobie zaraz przyniosę, skończy pewnie w zlewie, bo K. się obudzi). Melisa robi takie ciepło w sercu i odgania kołatanie. Jak wypiłeś melisę, to przecież MUSISZ zasnąć.

3. Magnezem lub żelazem. Już znam mój organizm na tyle, że wiem, kiedy czego brakuje. Żelaza: ogólna słabość, pojawiające się przed oczami niebieskie kropki. Magnezu: kołatanie serca, mrowienie w kończynach dolnym, drżące ręce. Jak by to powiedziała Brodka, "wygodnickie lęki". Fajna piosenka mi się skojarzyła, obczajcie:


4. Świadomością chwili. Ostatnio popularne pod nazwą treningu uważności. Chcesz spróbować teraz? Ok. Pomyśl sobie: "oho, czuję, że jestem. Czytam fajny post na blogu i jest fajnie". Najmilej łapać chwile niecodzienne. Moje ostatnie (z tego tygodnia): zapach lasu, lody miętowe z czekoladą i kokosowe, leżenie na nowym ogromnym łóżku, opalanie się w piaskownicy gdy K. spokojnie się bawi, smak zupy z cukinii... Z jednego dnia nałapać można mnóstwo, a potem wyciągać na rozweselenie jak dżem ze słoika. Pisałam kiedyś o łapaniu chwil.

5. Filmem lub serialem. Jak mnie wciągnie, to nie ma zmiłuj, robota idzie w las. I dobrze, od czasu do czasu "Top Model" czy "Voice of Poland" są wybawieniem narastającej frustracji. Nie ma to jak niezobowiązująca rozrywka.

6. Wychodnym. Kilka godzin na zakupach lub pogaduchach ma podobną moc.

Łapka w górę, jeśli na własnej skórze odczuwacie, że nie trzeba pracować w korpo, by się zajechać. Jakie są Wasze doświadczenia?
Celowo części tytułu oddzielone są kropkami. To znak, że można się puknąć w czoło.

-----

Podróżowaniu z dziećmi najmniejszymi poświęcono setki artykułów blogowych i prasowych, tysiące liter na forach. Jechać czy lepiej dać sobie spokój? Do Turcji, do Egiptu, do Chin czy Tajlandii? Kiedyś nie myślałam o tym wcale. Następnie: chyba jednak trzeba będzie poczekać. Później odkryłam The Family Without Borders i pomyślałam: jak oni dają radę, to my nie damy? A potem narodziła się K. i przekonałam się, że nie wszystkie dzieci są takie same. K., na ten przykład, to dziecko ruchliwe.

Takie, które odkąd poznało kryjącą się w odnóżach moc, nie usiedzi. Chyba, że je.
I weź tu takie zamknij na kilka/naście godzin.

Opcje podróży nad morze zawęziliśmy do:
 - samochodu nocą (zmęczony kierowca; ryzyko, że K. obudzi się w środku nocy i będzie chciała rajcować na leśnej drodze; wypadki losowe z winy samochodu, mało komfortowe);
 - pociągu (szybciej niż samochód, więcej miejsca na osobę (choć mogło się zdarzyć i tak, jak w promocyjnym kursie z Rzeszowa do słowackich Medzilaborców - 5-ciogodzinna podróż na stojąco, której, na szczęście, nie odbyliśmy), koszt porównywalny do kosztów paliwa lub nieco mniejszy).

Padło na Pendolino z Rzeszowa do Gdyni. Ośmiogodzinna trasa, przedział rodzinny.

Przekopałam wcześniej Internet wzdłuż i wszerz. Jedna z blogerek pisała, że przedział rodzinny oznacza cały przedział dla matki i ojca z max. dwójką dzieci. Nie można go zarezerwować ani kupić nań biletu przez Internet (bez komentarza), zatem miesiąc przed terminem wyjazdu udałam się na dworzec PKP. Pani (jak zawsze w PKP, "miła") poinformowała mnie, że dziecko nie dostanie w przedziale miejscówki. Bilety trzy sprzeda, miejscówki dwie. Dobrze, że K. i tak by tego miejsca nie zagrzała. A w drogę powrotną miejsc nie ma. Po prostu nie ma.

Przedziały rodzinne Pendolino zajmują osobny wagon, co jest niezwykle wygodne dla rodzin i reszty pasażerów, z wiadomych względów. Na korytarzu w wagonie rodzinnym panuje dzicz, co mnie i K. bardzo odpowiadało. Dzieci raczkujące i chodzące, również te najmniejsze, zapoznają się i wymieniają się zabawkami. Rodzice uśmiechają się do siebie. Pełna kultura przy akompaniamencie żłobkowego gwaru. Wiadomo, dziecko zamknięte szybciej zmęczy się niż zamknięty dorosły, jednak nawet małą torpedę da się jakoś opanować, nie ograniczając jej na każdym kroku. Przygotować się na fitness. I przeżyliśmy bez płaczu.

Pendolino.


Lala w przedziale, na dolnym łóżku.
W drugą stronę podobnie, choć było dłużej (13 godzin w wagonie sypialnym w TLK) i ciekawiej. Wagon sypialny naprawdę był już dla nas. Trzy "łóżka", umywalka, szafki na pierdoły, wieszaki i pan z Warsu, który podśpiewywał hity disco polo. Ponadgodzinne opóźnienie zrekompensował komfort przedziału. Było gdzie szaleć i zapoznawać się.

Czy już wspominałam, że wakacje z dzieckiem mogą być najbardziej czaderskie, pod względem liczby poznanych osób? Od hiszpańskiej rodziny, przez szaleńca wyśpiewującego numery retro na miejskiej plaży, po spoczywające na ławeczce babcie. K. zdecydowała się podbiec do wszystkich. Żadne tam "nie wolno", tak ma być.

To co, pakujemy dzieci do pociągów?
author
Berenika Kochan
Mieszkam na Zapipidopustkowiu. Chcecie wiedzieć, gdzie to jest? Poczytajcie i domyślcie się. Poza tym interesuję się światem: krajami, językami, zwyczajami i dogadywaniem się na polu międzynarodowym. Ciekawie tu, nie powiem.