Kilka dni temu zdumiałam się. Do monitora robiąc bananowy uśmiech, powtarzałam: o jaaaa....

-----

Odkryłam geocaching (wym. geokeszing). Nie sądźcie jednak, że jestem sto lat za...

//Jak sparafrazować to powiedzenie, by nie wyjść na rasistkę? Nie jestem. Śniło mi się, że mam czarnoskóre dziecko i czułam się z tym bardzo naturalnie. Może dlatego, że to było moje dziecko?

Słyszałam to hasło wiele razy. Nie zagłębiałam się, bo myślałam, że ma związek z beaconami. (Upraszczając, to takie małe eee nadajniki, które eee łączą się z różnymi urządzeniami).

Natknęłam się na artykuł blogowy, w którym autor opisywał zwiedzanie Cieszyna. Pisał, że lubi odkrywać miejsca w niekonwencjonalny sposób, bla bla bla. A pod spodem komentarze: polecam geocaching., Geocaching!, Tylko geocaching. OK.

Odwiedziłam stronę, odpaliłam filmik i...

WOWWOWWOW

Gdy facet powiedział, że na całym świecie ukryte są skrzynki z różnymi przedmiotami, nie mogłam uwierzyć. To prawda. W Polsce jest ponad 70 tysięcy, a gdy wpisałam w prostą, intuicyjną wyszukiwarkę (taką, jak na moim blogasku, by the way) "Dukla", ukazała się liczba siedemdziesiąt i siedem.

fot. geocaching.com

Każda skrytka ukazuje nam lokalizację, którą chciał podzielić się jej założyciel. Szukanie pozwala doświadczyć miejsca, przyjrzeć się detalom: tablicom pamiątkowym, wyłomom w murze, dziurom w drodze. Nic ciekawego? Świat wręcz wystawia się do takiego dziecięcego odkrywania, które gubimy w procesie przystosowywania się do dorosłości.
Skrytki występują w różnych typach (normalne, quiz, multitask i inne), rozmiarach (od okrągłego pudełeczka po kliszy fotograficznej do kosza rozmiarów skrzynki pocztowej). Każda zawiera logbook do wpisywania się, może również rzeczy na wymianę. Autor określa stopień trudności znalezienia i przeszkód terenowych, które należy pokonać.

Witaj, przygodo!

Pojechaliśmy w bliskie okolice. Deszcz siąpi, ustępując na niedługie minuty miejsca słońcu, a my szukamy, zwiedzamy.
5 kilometrów od nas, nigdy nie byliśmy. Wstyd.

Na murku siedzi wiewiórka, taki spokój tu ma. Pierwsza wiewiórka K. Babramy się w mokrej ściółce. Zmieniamy miejsce szukania, bo GPS prowadzi jednak kilka metrów dalej. Zrezygnowana stoję na poletku przerośniętym trawą.

 - Ej, to może być w worku, takim na śmieci?
 - Nie wiem.

//Boję się zaglądnąć do środka, bo wiecie, różne rzeczy dzisiaj znajduje się w czarnych workach. M. kopnął przez przypadek, to i otworzył.

Za tę fotę należą mi się baty.
Jest! W środku karteczka do wpisania się, ołówek i pierdułki. Zostawiam magnes, zabieram ośmiornicę.

Odkładamy skrytkę na miejsce, pamiętając, że jesteśmy tu in cognito.

-----

Wciągnęło nas. A ja wreszcie mogę uczynić zadość harcerskim aspiracjom.

Czy wśród Was są keszerzy? A może kogoś zachęciłam?
Polecę lajfstajlem.

-----

Znacie to uczucie, które występuje przeważnie wiosną? Trzeba się odrodzić, przepoczwarzyć, zerwać ze stagnacją, COŚ ZMIENIĆ.

Poszłam na warkoczyki.

Siedziałam 6 godzin, podobno nie tak długo, na wygodnym fotelu. Nawet obita kość ogonowa nie dała o sobie znać. Dziewczyny doplątały do moich włosów sztuczne, made in China, pasma, twarde i szorstkie. Końcówki przypalały zapalniczką, by się skleiły.

Prawda, że nierealne?
//Do dziś każde zapalanie palnika w kuchence gazowej przypomina mi tamtą sytuację.

Dowiedziałam się, że:
1. posiedzenie może być o wiele dłuższe, rekordowe trwało 13 godzin,
2. rozplatanie trwa tyle samo, co zaplatanie (ciekawe, przy którym więcej frajdy),
3. dziewczyny zwykle pod koniec błagają: zróbcie mi z pozostałych włosów jednego warkocza, ja już nie dam rady!,
4. warkoczyki chętnie robią sobie mamuśki i panie po 40-stce,
5. z tego są certyfikaty,
6. włosy sztuczne można sobie dopleść we wszystkich kolorach tęczy, nawet papuzie

A do kilku dni po, jak swędziało! Miałam ochotę uciąć te warkoczyki wszystkie na raz. Dobrze, że tego nie zrobiłam i posłusznie posmarowałam głowę maścią z witaminą A. Już swędzi mini-minimalnie (14 dni po) i nie ciągnie wcale. Nie muszę się czesać (czy kiedykolwiek lubiłam to robić) ani udawać, że zwinięty na szybko kok wygląda dobrze. Ten wygląda. A K. ma do zabawy "robaki".

Lubię takie metamorfozy. Polecam - bo każdemu do twarzy.

The end.

-----

Jak widać, nie umiem w ten gatunek.



Na Zapipidopustkowiu nieuprawianie ojcowizny przez mężczyznę urodzonego w latach 60. spotyka się z pogardą. „Bogaty, wszystko sobie kupić może!” „Tradycję po dziadach niszczy!” „Oszołom, bujak, bezbożnik!” Laf nie chciał się narażać, więc uprawiał. Sadził ziemniaki wczesną wiosną, kopał przy pomocy Gagi, Olafa i sąsiadów wczesną jesienią. Na jego grzędach rosły marchwie, pietruszki, dynie i słoneczniki, których ziarna były wciągającą przegryzką przy sierpniowych kieliszkowych spotkaniach. Laf jeździł trójkołowcem z rozlatującą się drewnianą przyczepą – spadkiem po ojcu rolniku, zawsze we flanelowej koszuli i materiałowych spodniach w kolorze ecru. Tylko Laf wiedział, że są ecru.

Na traktor ubierał rzeczy po nim, niektóre zdążyły się poniszczyć. Spośród zestawów, które skomponował z garderoby ojca, do używalności nadawał się jeszcze ślubny garnitur, kilka par podkoszulków oraz ciepłe kalesony. Dużo było tych orań i wykopków. W tym roku zaczął więc wsiadać w pojazd w garniturze, a stare baby pukały się po czołach, gdy Laf mijał je wąską asfaltową dróżką.

Przeważnie pracował sam. Przynosiło ten sam efekt, co buddyjskim mnichom, gdy grabkami dzielili ziemię na równoległe rządki. Bez sensu, ale uspokajało duszę. Lafa uspokajać trzeba było zawsze, był Skorpionem, nieustannie bijącym się z myślami. Kobieca część jego natury analizowała: czy dobrze zrobiłem? Gdy powiedziała te słowa, co miała na myśli? Czy łososiowy naprawdę pasuje do miętowego, czy też pomysły na trendy już się skończyły i „światowe stylistki” pragną coś nam wmówić? Laf miał wyczucie stylu, lubował się w programach modowych puszczanych „z dekodera”. Kiedyś nie było tylu kanałów, co teraz. Kiedyś każdy uprawiał ziemię z oczywistością. Kiedyś nie było nieheteronormatywnych. Kiedyś były normy.

Na Zapipidopustkowiu jeszcze nie puszczały. Nastolatków tak. Nie chodzili na religię, odmawiali przyjęcia bierzmowania, farbowali włosy na różowo, a starzy mówili: kiedyś było inaczej, ale cóż, takie czasy. Lafa odpust się nie tyczył, choć marynarska koszula i garnitur na traktor były największymi z jego publicznych występków na wiosce. Ludzie wciąż pukali się w czoło, gdy mijał ich kolumbryną, wystrojony na galowo. Gdy rodzica już nie ma, pojawiają się setki relikwii.

-----

//Przyśnił mi się, nie wygonię go.
05.04.
Nieprzewidziane godziny snu matki, dlatego kładę się teraz, o 19:36. Pewnie nie usnę, więc robię to, co zwykle. Chciałabym mieć taki telefon, jak Japonce. Oni mogą sobie na smartfonach z klawiaturą QWERTY (czy to jeszcze smartfony?) pisać powieści, a mnie po wyklepaniu paluszkiem tych zdań już ręka boli. Nadgarstek. U nich to cała dyscyplina, powieści kciukowe. Japoński wymaga pisania z dystansem, suchego, prostego. My na szczęście możemy tworzyć zawiłości. Coś mi to tworzenie nie idzie ostatnio zmuszam się. Mam zwolnić, pisać mimo wszystko czy wykonać taniec weny? Ostatnie mi pasuje, poruszam nogami w łóżku. Mam nadzieję, przez sen.


08.04.
Skąd brać tą igiełkę, która kłuje mnie w duszę niczym widelec, zmuszając do przelewania słów na... eee... monitor? Taka prawda, papier się dla mnie kończy. Szkoda, że już nie potrafię siąść wieczorem z długopisem w ręku i gryzmolić. Mam 20 zeszytów, skarb na strychu, dokumentujących życie codzienne w latach 2000 - 2014. Dzień bez pamiętnika straconym.

Jak to jest, że faceci robią 100000000% więcej hałasu niż kobiety? Oni nigdy nie będą ninja. M. podpowiada: facet, gdy stara się być cicho, robi więcej hałasu, niż jakby się nie starał. Aha, jeden pies.

Staram się łapać chwile, te maciupkie, najdrobniejsze. Myślę nad kolejnym zdaniem, podpieram dłońmi brodę. Super pachną, fajne to nowe mydło. Uśmiech. Chyba w końcu łapię, o co w tym chodzi. Słońce mi pomaga.

Jutro urodziny, o których mam nadzieję już nigdy nie zapomnieć.

Czytam o Murakamim, choć jego samego nie czytałam nigdy. Uważa, że najlepsze w literaturze bierze się ze zdrowego ciała i ducha, nie z alkoholowych zrywów i strzykawkowych dopingów. Codziennie zażywam witaminę C, ruchu mi nie brakuje, ale... Zmęczenie też robi swoje. Blokuje szare komórki. Czy ja jeszcze je mam?

K. mi wyssała
 15.04.2016

Dalej o Murakamim. Kiedyś jedna książka dziennie - dziś na tydzień lub dwa. Life happens. Głupiutka komedia z poważnym dnem, oglądałam wczoraj. Beje.

I tak sobie myślę: człowiek wraca do korzeni. Mając lat tyle, ile na palcach obydwu rąk u osoby nieposzkodowanej, siedziałam przy biurku do po-północy. Przy świetle lampki gryzmoliłam (ocena za zeszyt: 4 Brzydki charakter pisma!) kolejne strony super-hiper-mega-opowiadania fantasy. Koty mówiące "ludzkim głosem", oberwania chmur, z których wyłaniały się statki kosmiczne, sraty pierdaty. Grafomaniłam i myślałam sobie: siedzieć przy tym biurku i pisać, pisać, pisać, to byłaby praca idealna! Dziś biurko służy za podstawę ogromnemu akwarium, a z kartek i długopisu korzystam, gdy zapisuję listę zakupów. Ale historia dalej się tworzy, śni się, przychodzi. W pierwotnym, nieokrzesanym, nieokreślonym kształcie, jest zajebista. A gdy już zaśmiecę ją zlepkami czasowników w formie biernej, powtórzeniami "powiedziała" i "odrzekła", banalnym dialogiem, powszednieje. Nosz k., znam zasady. Tylko jak je stosować? Wychodzi mi tak, jak prawo jazdy.

Co z tym Murakamim? Z zawodu tłumacz, przekład traktuje jako wprawkę techniczną do autorskiej "pisaniny". Zazdroszczę, a nie lubię zazdrościć, myśl "też tak chcę", przeważnie natychmiast wprowadzając w życie. Ale... "Ale" też już nie uznaję. Help!

Zdjęcie ma związek tylko z kwietniem
 22.04.2016

"Mam mętlik w mojej małej głowie". Nie uczuciowy. Wszystko mi się miesza, latam po labiryncie własnej chałupy z pieluchą w jednej, a K. w drugiej ręce, przekładam wszystko, wracam po to, odsuwam zaległe maile na potem, które nigdy nie następuje. Jednego dnia, to wszystko, żeby poukładać.

Wiecie co? Właśnie te maile napisałam, także to chyba nie jest takie trudne. Po prostu muszę ponarzekać.

Co ja jeszcze miałam zrobić w wolnej chwili? Poszukać na necie, jak się robi kok z warkoczem (choć w moim wypadku ze 149-cioma warkoczykami, splecionymi w jeden). Mam.
Cholera, co to jest ten wypełniacz? Na pewno nie mam czegoś takiego. O, widzę, że w Rossmanie można kupić. E, pewnie będzie prowizorka.
Dobra, check.

Co jeszcze? (Otwieram piwo bananowe). Ogarnąć chałupę. Właściwie chyba nic innego ostatnio nie robię, tylko ogarniam wszystko, a za chwilę bajzel. To jutro, dziś już nie mam jak.

Dobra, lecę odzyskać gdzieś szare komórki. Może Morfeusz mi zabrał i czeka, aż się po nie zgłoszę.


author
Berenika Kochan
Mieszkam na Zapipidopustkowiu. Chcecie wiedzieć, gdzie to jest? Poczytajcie i domyślcie się. Poza tym interesuję się światem: krajami, językami, zwyczajami i dogadywaniem się na polu międzynarodowym. Ciekawie tu, nie powiem.