Za macicą otwierają się oczy

Ostatnio czytam WYŁĄCZNIE blogi parentingowe. Niektóre tak żenujące, że wstyd się przyznawać. Tu parentingu nie będzie, bo na dzieciach się nie znam, tylko na swoich.

Widzę Zapipidopustkowie w zupełnie nowy sposób. Rok temu postrzegałam je, mimo wszystko, jako Zadupiewie. Dziś to kraina mlekiem i miodem płynąca.

//Miodem nie. Miód to silny alergen, nie wolno!

Idąc dalej tym tropem, należałoby do śmieci wyrzucić wszystkie teorie na temat tego, gdzie lepiej. Lepiej robi się, gdy dom się wypełni.

Ukazały mi się inne perspektywy. Co tam komunikacja do miasta, sieciówka za płotem, ruch uliczny na całego, skoro priorytety to: świeże powietrze, spokój na ścieżkach i zazierające do gondoli słońce. (Tak, mieszkam w Wenecji i pływam gondolą, hje hje).

Zmieniły się też obiekty wkurwu. Top lista na listopad:

1. Psy, które alergię na żółty kolor objawiają silnym ujadaniem.
2. Motocykliści.
3. Traktorzyści.

Panowie trąbiący, nie zapomniałam o was, choć spadliście w notowaniu oczko w dół.

Nie wkurwiam się jednak często, gdyż spacerowanie po wsi to teraz sama przyjemność. Dzieci zaczęły mówić mi „dzień dobry”, a starsze panie i panowie gawędzić o głupotach. Niektórzy pochwalają pomysł hartowania („Trzeba, trzeba”), inni wyrażają delikatną obawę („Temu dzieciątku to nie zimno?”), pozostali w liczbie nikłej nie ukrywają zmartwienia („Zmrozisz ją!”). W końcu na polu tylko 10 stopni.

Wyszło szydło z worka, ludzie są zacofane. Tyle się teraz mówi o równości, walczy nawet okutana Malala z Dzikiego Wschodu, a w nerkach Europy na słowo „dziewczynka” słyszę: też bedzie. I to od kogo? Od ojca pięciu córek.

-----

public aktualizacja_toplisty

{

toplista(3) = „3. Myszy w elewacji drewnianej”;

}

Gryzonie chrupią i drapią w kluczowym momencie zapadania w twardy sen.

Oczywiście nie w mój, pal licho mój.

-----

Na allegro przeglądam śpioszki, na szmatkach szukam śpioszków, składam, piorę, oszczędzam sobie prasowanie czego? Śpioszków. Znam różnicę między body, pajacykiem a rampersem. Skoki rozwojowe jeszcze nie minęły, a już przygotowuję się psychicznie na bunt dwulatka. Zmęczenie, rutyna, a mimo to częściej się śmieję. Płacz, krzyk i brudne pampersy, ale jestem w raju. A najważniejsze...

Stałam się lwicą jak mój mały Lewek.

Nie taki mały, nie taki Lewek.

-----

Prawda, że wszystko się zmieniło?